حسب حال 1

خدایا...
معبودا...
من آن قدر کوچک و جاهلم که به محض برخورد با امری خیر، هرچند کوچک، بهانه ی داشتنش را به درگاه تو می آورم؛ هرچند آن خیر، بالاترین خیر ممکن برایم نباشد؛ چرا که پای جهل من را توان بالارفتن از نردبان تدبیر و تقدیر و حکمت تو نیست؛ و علم و حکمت تو نیز اجل است از آن که بندگانی چون من، توان فهم آن را داشته باشند...
اما تو چنانکه بر خود رحمت را واجب فرمودی، با تمام بدی ها و کاستی هایم، همیشه بهترین ها را بر من ارزانی فرمودی...
سپاس تو را است؛ چنانکه هیچ کسی را جز تو نسزاید...
امروز و فردا و فرداهایم را نیز به رحمت و کرمت، بر من بهترین ها را ارزانی فرما که تنها داشته ی من تویی و تنها ملجأ و یاور من تویی و جز تو را یاور داشتن سزا نیست.
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم...

پ.ن: نمیدانم اینها مناجات خاصی باشد یا نه، چیزهایی بود که از ذهنم می گذشت؛ حکماً از مجموعه ادعیه ای که تا بحال دیده ام تشکیل شده باشد:)